Ξύπνησα σήμερα με την διάθεση να μοιραστώ ένα θέμα που με απασχολεί και το συζητώ πολύ με τους θεραπευόμενους μου. Και ενώ παρατηρούσα αυτή την χαρά, την ίδια στιγμή παρατήρησα και τον φόβο μου. Τι θέλω να πω; Τι είναι το τόσο σημαντικό που θα ήθελε κάποιος να διαβάσει; Έχω να πω κάτι που να αξίζει να ειπωθεί; Αμφιβολίες με κυρίευσαν και δεύτερες σκέψεις… Μου ήλθε στο μυαλό ο πατέρας μου «έλα τώρα, κάτσε στα αυγά σου». Και έκατσα. Ασχολήθηκα με άλλα πράγματα και πήγα πάλι να ξεκινήσω το γράψιμο. Μου ήλθε στο μυαλό μια άλλη φράση που άκουγα παλιότερα: «ο έξυπνος άνθρωπος φτάνει μέχρι εκεί που φτάνει η σκιά του». Δεν με αναγνώριζα πια. Είχα γίνει μια σταλιά. Τα παράτησα πάλι. Μετά από ώρα παρατηρούσα πόσο μικρός γινόμουν λεπτό το λεπτό, που επέτρεπα σε αυτές τις σκέψεις να καταλαμβάνουν όλο τον χώρο. «Άπαπα… Φτάνει… Τα παρατάω. Δεν είμαι εγώ για αυτά», είπα μέσα μου και σηκώνομαι από το γραφείο. Ή μήπως είμαι…; Μέχρι πού φτάνει η σκιά μου τελικά;
Είμαι ένας άνδρας 44 χρόνων, ογκώδης και ψηλός, που κάποτε καθόταν στα αυγά του, αλλά τώρα έχει πολλά να πει. Και το πιο σημαντικό που έχει να πει είναι για την δύναμη που έχει η στιγμή. Τη δύναμη που έχει αυτό που συμβαίνει στο Τώρα. Στο τώρα εγώ μπορώ να αφήσω αυτές τις σκέψεις να με κατακλύσουν. Μπορώ να συνταχτώ με αυτά που μου έλεγε ο πατέρας μου. Ή και όχι. Μπορώ να γυρίσω πίσω και να ξαναζήσω την στιγμή που δεν μου αναγνωρίζω την δυνατότητα να μιλήσω και το επιτρέπω και σε άλλους να το κάνουν. Ή και όχι. Μπορώ να με φοβερίσω, να με τρομάξω, να με μικρύνω, να με μειώσω. Ή και όχι. Μπορώ να με αφήσω να μην με υπερασπίζομαι και να επιτρέψω να με προσπεράσουν και να με υποτιμήσουν. Ή και όχι. Μπορώ να εμπιστευτώ αυτό το μυαλό που μου στήνει παγίδες λέγοντας μου ότι η δύναμη μου και το εύρος μου είναι μέχρι εκεί που φτάνει η σκιά μου. Ή και όχι. Μπορώ να ξεχάσω το πού είμαι, πού έχω φτάσει, πώς είμαι, τι έχω κάνει, και να γυρίσω εκεί που είμαι μικρός και εξαρτημένος. Ή και όχι.
Στ’ αλήθεια μέχρι που φτάνει η σκιά μου; Τώρα εδώ που τα γράφω αυτά, πόσο μεγάλη είναι η σκιά μου; Αυτός ο προβολέας που την φτιάχνει που βρίσκεται; Μήπως είναι πάνω από το κεφάλι μου και φωτίζει προς τα κάτω, άρα εγώ δεν βλέπω τίποτα πέρα από αυτό το μικρό εύρος που δημιουργείται; Ή μήπως είναι από πίσω μου και μπροστά μου ανοίγεται όλο το φάσμα το δεξιοτήτων, δυνατοτήτων και επιλογών που έχω; Πόσο μεγάλη τελικά είναι η σκιά μου;
Ρώτησαν κάποτε 100 ανθρώπους για το ποια είναι τα πιο συνήθη άσχημα συναισθήματα που μπορούν να σκεφτούν. Οι 99 απάντησαν πως είναι το άγχος και οι σκέψεις για τα πράγματα που έχουν μετανιώσει. Κι εγώ πριν από λίγο φοβήθηκα με την σκέψη ότι οι αναγνώστες θα σκεφτούν πως δεν έχω τίποτα να πω, και έτσι τα παράτησα. Και πάλι πίσω, να δοκιμάσω άλλη μια φορά. Και πάλι σταμάτησα γιατί η σκιά μου είναι πιο μικρή από αυτό που θέλω να πω και ποιος είμαι εγώ άραγε που θα τα πει όλα αυτά. Καμία από τις παραπάνω σκέψεις δεν αφορά στο παρόν. Μπορεί σαν αποφάσεις να ξεκινούν τώρα, αλλά οι ρίζες τους αφορούν σε σκέψεις και γεγονότα από το παρελθόν, αλλά και φόβους για το μέλλον. Ξεχνώ πως το σώμα μου είναι στο παρόν: τώρα αναπνέω, τώρα περπατάω. Παραβλέπω πως οι ανάγκες και οι επιθυμίες μου είναι επίσης στο παρόν: τώρα θέλω να φάω, τώρα θέλω να σου μιλήσω, τώρα θέλω να σε αγκαλιάσω. Και αρκούμαι ή καθηλώνομαι από σκέψεις φοβερές (από τον φόβο-μέλλον) ή από σκέψεις συντριβής (από την μετάνοια για τα λάθη μου και τις υπαρκτές ή πιθανές επιπτώσεις τους-παρελθόν).
Ο Tolle λέει πως η μόνη σημαντική στιγμή είναι αυτή που σκεφτόμαστε λιγότερο και αυτό είναι το παρόν. Όλα όσα σκέφτομαι, όλα όσα κάνω, όλα όσα αισθάνομαι είναι στο παρόν. Μόνο στο παρόν έχω την δύναμη και την δυνατότητα να επέμβω. Πώς μπορώ να ελέγξω και να αλλάξω αυτό που μου είπε ο πατέρας μου και να μην κάτσω στα αυγά μου; Πώς μπορώ να γυρίσω πίσω και να βρω το πρώτο άνθρωπο που είπε πως ο έξυπνος άνθρωπος φτάνει μέχρι εκεί που φτάνει η σκιά του και να του πω πως κάνει λάθος; Δεν μπορώ. Και αντί να μου αναγνωρίσω αυτή την αδυναμία, με φοβερίζω, με μειώνω, με χρεώνω, με σαδίζω, μου απαιτώ, με προσπερνάω, μου ζητώ παράλογα πράγματα, με πονάω και με μικραίνω. Δεν με βλέπω. Πιάνω το προβολέα και τον βάζω μπροστά στα μάτια μου και πάνω από το κεφάλι μου προς τα κάτω και με ρωτώ γιατί δεν μπορείς; Γιατί δεν ξέρεις; Γιατί δεν προσπαθείς; Δεν μπορώ όμως να με δω κάτω από το ανακριτικό φως. Δεν μπορώ να απλωθώ μέσα σε αυτή την πίεση. Δεν μπορώ να με στηρίξω όταν ο ανακριτής και βασανιστής μου είμαι εγώ.
Με προκαλώ λοιπόν να πάρω αυτόν τον προβολέα και να τον βάλω να φωτίσει από πίσω μου. Με προσκαλώ να τον ανάψω και να δω όλη αυτή την σκιά να ανοίγεται μπροστά μου με όλα μου τα καλά και τα κακά, τις δεξιότητες και δυσκολίες, τις δυνατότητες και μπλοκαρίσματα. Με τα όλα μου. Και από αυτή την θέση σας γράφω σήμερα αυτό το κείμενο. Και εκεί που φοβόμουν πως δεν έχω τίποτα να πω, βλέπω πως κοντεύω να φτάσω τις 1000 λέξεις. Στο τώρα μου εγώ ορίζω. Παρατηρώ τις σκέψεις μου. Δεν τις κρίνω. Προχωρώ. Στο τώρα μου μπορώ να ξεχωρίσω τι είναι δικό μου και τι του άλλου, τι έρχεται από παλιά ή έχει αναφορές στο μέλλον. Μπορώ να καταλάβω πως το παρελθόν είναι πολλές μαζεμένες στιγμές στο τώρα που έχουν πια περάσει. Στο τώρα μου επίσης μπορώ να καταλάβω πως το μέλλον είναι απλώς η συλλογή των παρόντων στιγμών που περιμένουν να πραγματοποιηθούν. Και με την μεγάλη μου σκιά και όλα μου τα εφόδια, ζω την κάθε στιγμή τώρα, σε παρόντα χρόνο. Γιατί τώρα μπορώ και είμαι αρκετός και αυτόφωτος και με στηρίζω. Γιατί στο τώρα μπορώ να κάνω την ζωή μου καλύτερη. Γιατί στο τώρα είμαι δυνατός και ολόκληρος εγώ.
